ស្ទឹងសង្កែជាស្ទឹងសំខាន់មួយហូរកាត់ ទីប្រជុំជនបាត់ដំបង
ស្ទឹងនេះ មានប្រភពនៅភ្នំទឹកព្រិល ជាភ្នំខ្ពស់មួយនៅក្នុងសង្កាត់បយ៉ាខា ក្រុងប៉ៃលិន ខេត្តប៉ៃលិន ដែលគេហៅថា ស្រុកលើ មានស្ទឹងអូរតូចៗជាច្រើនហូរចាក់មក ដូចជា អូរក្បាលក្របី អូរគគីរ ស្ទឹងក្រញូង អូរស្ពាន អូរត្រែង អូរអណ្តូង ស្ទឹងកំពង់គល់ ។ល។
កាលដើមឡើយ នៅប្រមាណ ៣គីឡូម៉ែត្រ ខាងត្បូងទីប្រជុំជនបាត់ដំបង ស្ទឹងសង្កែហូរបែកជាពីរ គឺអូរដំបង និងអូរសង្កែ តែក្រោយមក គេបានចាត់ចែងទប់ស្ទឹងអូរដំបងនេះ ដើម្បីអោយទឹកហូរមកតែមួយផ្លូវ តាមស្ទឹងដដែលដែលហូរកាត់ ទីប្រជុំជនបាត់ដំបង ។ តាមសេចក្តីដំណាលរបស់ចាស់ទុំមុនៗ មកនិយាយថា ស្ទឹងសង្កែ កាលពីដើមជាស្ទឹងតូចមួយមានទទឹងប្រហែល ៤ទៅ៥ម៉ែត្រ ត្រង់មុខវត្តសង្កែ ហើយមានដើមសង្កែមួយដុះទេរទៅត្រើយម្ខាង ។ គេដើរលើដើមសង្កែនោះឆ្លងស្ទឹងបាន បានជាដីត្រង់នោះ គេហៅថា គុម្ពសង្កែ ។ តមកគេបានសាង វត្តនេះឡើងហៅថា វត្តសង្កែ ។
ឯតួស្ទឹងធំសំរាប់បាត់ដំបង គឺស្ទឹងនៅត្រង់ ភូមិអូរដំបង សព្វថ្ងៃនេះបានជានៅខាងចុងស្ទឹងនេះ គេហៅថាស្ទឹងចាស់ គឺនៅត្រង់ភូមិស្ទឹងចាស់ ។ ក្នុងឱកាសដែលទប់ស្ទឹងនេះ គេធ្វើទំនប់ត្រង់ស្ទឹងបែកក្បែរ វត្តខ្វែង ប៉ុន្តែទប់មិនជាប់ ចេះតែបាក់ច្រើនដងច្រើនគ្រា ទើបពេលក្រោយ គេមកទូកថ្វែធំមួយដាក់ទទឹងព្រែក ហើយដាក់ដីជាទំនប់ ។ មានចាស់ៗភាគច្រើនដែលបានចាំរឿងរ៉ាវនិយាយតៗគ្នាថា គេធ្វើពិធីបួងសួងដោយសំលាប់ស្ត្រីមានគភ៌ម្នាក់បូជាវត្ថុសក្តិសិទ្ធិ ដែលរក្សាទំនប់នោះផង ។ ត្រង់នេះហៅថា ព្រែកពណ្ណរាយ មានចាស់ទុំមួយពួកទៀត បាននិយាយថា គេបានធ្វើកូនសាលាតំកល់បដិមានបីអង្គ គឺព្រះពុទ្ធរា ព្រះហស្ថ ១អង្គ ព្រះពុទ្ធប្រក់នាគ ១អង្គ និងព្រះនរាយណ៍ ១អង្គ នៅក្បែរទំនប់ ។ តាំងពីនោះមកទំនប់ក៏លែងបាក់ ទឹកស្ទឹងក៏ហូរតាមស្ទឹងបាត់ដំបង កាន់តែរីកធំឡើងៗ ។ ស្ទឹងដែលហូរកាត់តាមអូរដំបងក៏កាន់តែរាក់តូចទៅៗ បន្តិចម្តងៗ ។ នេះបើតាមឯកសាររបស់ ព្រះគ្រូសិរីសត្ថាកែវសាង អនុគណៈស្រុកបាត់ដំបង បានពណ៌នា ។
 |
| ស្ទឹងសង្កែ ពីសម័យដើម |
តាមឯកសារ បានសន្និដ្ឋានបានថា ទំនប់នេះ ប្រហែលជាសាងសង់មុនឆ្នាំ ១៧៩៥ ទៀត ។
ប្រភព សៀវភៅបាត់ដំបងសម័យលោកម្ចាស់ ទំព័រ ៣៩
0 Komentar